چه آرام ازمن گذر می کنی....

همیشه شب ها را بیشتر از روز دوست داشتم.برای منی که تمام طول روز یعنی دویدن و دویدن و دویدن...آخر شب ها می شود برایم خودم.دنیای که خودم را بیشتر دوست دارم.نقاب هایم را می کنم و می شوم نبات باموهای بلند و صورت بی روح و مات.ساناز گفته بود نبات تو شبیه پوکاهانتسی....الناز خندیده بود و من گفته بودم دختر سرخ پوست؟گفته بود اوهوم....لپ تاپ را باز می کنم توی هارد دنبال فیلم می گردم و فکر می کنم کدامش قشنگ تر است؟فیلم ها را باز می کنم و می بندم نه جدید را نمی پسندم و می روم فایل و من هر چه نگاه می کنم گذشته ها زیبا تر است را باز می کنم بینشان یکی را انتخاب می کنم ساناز می گوید انیمیشن ببین..می گویم حسش نیست....فیلم ها را باز می کنم و می بندم و نبات دیروزها را می بینم 27 26 25 24 23 22 نبات دیروزها چقدر بی خیال بود چقدر شاد بود شیرین بود مهربان بود زلال تر بود سبز تر بود و حالا....فکر می کنم به مسیری که من شده ام نبات 30 ...غمگین می شوم و توی 23 سالگی دوست داشتم عروس شوم...توی 25 سالگی فکر کرده بودم ترشیده ام 26 سالگی فکر کرده بودم تمام راه های ممکن را رفتم و دیگر تجربه ای نمانده که به دستش نیاورده باشم...28 سالگی حس رکورد بوده و فکر کرده بودم پیری همین است و 29 سالگی وارد دنیای قشنگی شدم همان جا که فکر کرده بودم دیگر به ته خط رسیده ام.....می بینم نبات سی را هم دوست دارم.نبات 30 هنوز بلد است بخندد هنوز بلد است امید را صداقت رابعد آرام می گیرم و دوست ترش دارم.صفحه ورد را باز می کنم و می نویسم تمام کارهایی که باید قبل از تمام شدن سی سالگی انجام بدهم.سی کتاب سی فیلم سی آهنگ سی سفر(پارک سر خیابان هم می شود سفر)یک سفر بزرگ....توی خواندن نماز هایم تنبلی می کنم.قران خواندنم کم شده حتی همان نگاه کردن ساده را ندارم....می نویسم و عشق...و عشق و عشق....می دانم فقط وسط بازوهایش است که آرام می گیرم و به هیچ چیزی توی این دنیا فکر نمی کنم....نمی دانم چرا این همه فراموشکار می شوم وقتی می دانم تنها مامن م توی بغلش است...