آیا کسی آنچنان دوستت دارد که از جهان نترسی؟؟؟؟

لحظه هایم دارد به غم می گذرد....به دوری و تنهایی و غربت.....به اسارت تن و ذهن و روح م.....به سوگ نشسته ام.....به سوگ از دست دادن خودم...تلخ و سخت و دل آزار است.....نمیتوانی دیگری باشی وقتی تمام خودت را خودت ساخته ای...نمیتوانی اسیر دست این و آن باشی وقتی یکبار طعم آزادی را چشیده ای....ماه مان می گوید اگر آرامش می خواهی حرف بزن...بگو...بی احترامی نکن،اما نظرت را بگو...خواسته ات را بیان کن...تلخ نباش که دل بشکنی....جای که باید جواب بدهی بگو...بدون اینکه دلخوری پیش بیاید...تردید نکن و آنچه توی دلت است را بگو حتی اگر اشتباه باشد.....ماه مان قبلا می گفت دخترکم هر حرفی را نباید بزنی...بعضِ سوزلر گوری اوتی یعنی بعضی حرف ها را باید قورت بدهی.....حالا که می بیند دخترش سگ سیاه افسردگی نصیبش شده می گوید حرف بزن.....آرامش؟؟؟!!!!پر از خشم و قهر و فاصله گرفتن از آدم ها هستم....دوستشان ندارم.....ماه مان میگوید حرفت را که نزنی آن ثانیه را هزار بار تکرار میکنی،خودخوری میکنی و خودت را نمی بخشی....داری از آدم ها بدون دلیل فاصله میگیری و بیزار می شوی....به ماه مان نمیگویم چقد غربت دارد اذیتم میکند....چقد دوری از آن ها دارد آب م می کند....به ماه مان هیچ چیزی نمیگویم.....شب با گریه خوابیده بودم....با بغض....تازه خواب رفته بودم که آقا جان زنگ زد و گفت خوبی؟؟؟؟انگار که حس کند دردم را....بغض کردم اما نگفتم.....ماهی دور از آبی هستم که بال هایم را تکان میدهم شاید بتوانم دوباره شنا کنم....شاید هم روزی دل به دریا بزنم و برای همیشه......

+توی وجودم عشق ریشه دوانده و دارد بزرگ می شود و من هنوز نمی دانم این عشق را میخواهم یا انتخاب غلطی است....

+وقتی به جای عشق سیلی نفرت صورتم نوازش کرد6 شهریور 1403